Nga Jonila Godole
Keqardhja për Parashqevi Simakun
Kam ndjekur zhurmën mediatike këto ditë për Parashqevi Simakun. Ndjesia e parë që pata ishte keqardhja. Si grua, nënë dhe njeri, uroj që ajo të rehabilitohet dhe të jetë mirë.
Kontributi dhe ndikimi i regjimit
Ndjesia e dytë lidhej me kontributin e saj në shoqëri. Parashqevia u rrit dhe u kultivua nga një regjim që e ngjiti në majat më të larta të suksesit, duke i mundësuar adhurimin dhe famën.
Reflektimi i munguar për të shkuarën
Së treti, kërkova të dija më shumë: Si mendon kjo grua? Çfarë reflektimesh ka për të shkuarën dhe të tashmen, pas gjithë këtyre viteve që jeton jashtë Shqipërisë? Lexova postimet e saj dhe kuptova se Parashqevia, si para viteve ’90 ashtu edhe sot, vazhdon t’i këndojë partisë. Dikur në Pallatin e Kongreseve, sot në Facebook dhe platforma të tjera.
Parashqevi Simaku dhe brezi i viteve ‘80
Parashqevi Simaku simbolikisht ishte “kolona zanore” e brezit tim, në një periudhë liberalizimi drejt fundit të viteve 1980. Ajo arriti famën në një regjim ku talenti nuk mjaftonte nëse nuk kishe biografinë dhe qëndrimin e duhur ndaj partisë. Dhe ajo duket se i kishte të dyja.
Idhujt e rremë dhe mentaliteti ynë
Ne si shoqëri, historikisht, i falemi idhujve të rremë. Nuk pyesim kurrë çfarë i kanë dhënë shoqërisë, por vetëm çfarë kanë marrë prej saj. Parashqevi Simaku mund të jetë idhulli i gjithkujt, por jo i imi.
Trashëgimia e së kaluarës
Enveri dhe Nexhmija mund të jenë larguar nga kjo botë, por nuk janë larguar nga mendja dhe zemra e adhuruesve të tyre, madje as në majat e Amerikës.